ეპირუბიცინი-ჰიდროქლორიდი / epirubicini-hidroqloridi / EPIRUBICIN- HYDROCHLORIDE

შემადგენლობა 

1 მლ
ეპირუბიცინიის ჰიდროქლორიდი . . . . . . 2 მგ
დამხმარე ნივთიერებები: ნატრიუმის ქლორიდი, ქლორწყალბადმჟავა, საინექციო წყალი.

ფარმაკოლოგიური თვისებები
ეპირუბიცინიის მოქმედების მექანიზმი განისაზღვრება მისი უნარით წარმოქმნას კომპლექსები დნმ-თამ. ექსპერიმენტულმა კვლევებმა უჯრედოვან კულტურებზე აჩვენეს, რომ ეპირუბიცინი აღწევს უჯრედში და ხვდება ბირთვში, სადაც ამუხრუჭებს ნუკლეინური მჟავების სინთეზს და მიტოზს. ეპირუბიცინის აქტივობა დადასტურებული იყო მრავალ ექსპერიმენტულ მოდელზე, კერძოდ ლეიკემიის L1210 და P388, სარკომის SA 180 (მყარი და ასციტური ფორმა), მელანომას В16, სარძევე ჯირკვლების კიბოს, ლუისის ფილტვების კიბოს და მსხვილი ნაწლავის კიბოს 38 უჯრედულ ხაზებზე. ეფექტი ასევე დემონსტრირებული იყო უთიმოსო “შიშველ” თაგვებში გადანერგილ ადამიანის სიმსივნეებზე (მელანომა და სარძევე ჯირკვლების, ფილტვების, პროსტატას, საკვერცხეების კიბო).

ფარმაკოკინეტიკა
პაციენტებში ღვიძლის და თირკმელების ნორმალური ფუნქციით ეპირუბიცინის დონეები პლაზმაში 60-150 მგ/მ2 ინტრავენური ინექციის შემდეგ მცირდებოდა სამი ექსპონენციალური ფაზით ძალიან სწრაფი პირველი ფაზით და ბოლო შეუფერხებელი ფაზით, დაახლოებით 40 საათიანი ნახევრად გამოყოფის საშუალო პერიოდით. ეს დოზები მცირდებოდა ხაზოვანი ფარმაკოკინეტიკის საზღვრებში, როგორც პლაზმური კლირენსის მნიშვნელობების, ასევე მეტაბოლიზმის მიმართ. ეპირუბიცინის პლაზმური კლირენსის მაღალი მნიშვნელობები (0.9 ლ/წთ) და შეუფერხებელი გამოყოფა მოწმობს განაწილების დიდ მოცულობაზე. 
იდენტიფიცირებულ მეტაბოლიტებს შორის ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო ეპირუბიცინოლი (13-ОН-ეპირუბიცინი), ეპირუბიცინის და ეპირუბიცინოლის გლუკურონიდები. დოქსორუბიცინისაგან ეპირუბიცინის განასხვავებს 4-O-გლუკურონიდაცია და ეს შეიძლება აიხსნას ეპირუბიცინის უფრო სწრაფი გამოყოფით და მისი ნაკლები ტოქსიკურობა. ეპირუბიცინოლის ყველაზე მნიშვნელოვანი მეტაბოლიტის პლაზმური დონეები ყოველთვის უფრო დაბალია, ვიდრე უცვლელი პრეპარატისა და მათი დინამიკა პრაქტიკულად პარალელურია.
გამოყოფილი დოზის დაახლოებით 9-10 % გამოიყოფა შარდით 48 საათის განმავლობაში. ეპირუბიცინი ძირითადად გამოიყოფა ღვიძლით; გამოყოფილი დოზის დაახლოებით 40% გამოიყოფა ნაღველით 72 საათის განმავლობაში. ღვიძლის დასუსტებული ფუნქცია იწვევს პრეპარატის პლაზმური დონეების ზრდას, რაც საჭიროს ხდის დოზის შემცირებას.

ჩვენებები
ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდს იყენებენ სხვადასხვა სიმსივნეების სამკურნალოდ, კერძოდ:
- სარძევე ჯირკვლების კიბო;
- კუჭის კიბო.
ნაჩვენებია, რომ ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდი შარდის ბუშტში შეყვანისას ეფექტურია შემდეგი დაავადებების მკურნალობისათვის:
- შარდის ბუშტის პაპილარული გარდამავალუჯრედული კიბო;
- შარდის ბუშტის in situ კარცინომები;
- შარდის ბუშტის ზედაპირული კიბოს რეციდივების შარდის ბუშტში შეყვანით პროფილაქტიკისათვის ტრანსურეტრალური რეზექციის შემდეგ.
პირუბიცინ-ჰიდროქლორიდი გამოყენება შეიძლება პოლიქიმიოთერაპიულ სქემებში.

მიღების წესები და დოზები
ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდი ინიშნება მხოლოდ ინტრავენური და შარდის ბუშტში შეყვანისათვის. 
ინტრავენური გამოყენება
წითელი გამჭვირვალე და ხილული ნაწილაკების გარეშე ხნსარის შეყვანა რეკომენდირებულია კათეთერის მეშვეობით თავისუფალი შეყვანით ნატრიუმის ქლორიდის 0.9% ხსნართან ან გლუკოზას 5%-ან ხსნართან არაუმეტეს 30 წუთისა (შეყვანის დოზის და მოცულობის მიხედვით). ნემსი სწორად უნდა იქნას შეყვანილი ვენაში. ეს ახდენს თრომბოზის და ექსტრავაზაციის რისკის მინიმიზირებას, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს ცელულიტი და ნეკროზი. ექსტრავაზაციის აღმოჩენის შემთხვევაში საჭიროა შეყვანის დაუყოვნებლივ შეწყვეტა. ინექციებმა მცირე ვენაში ან რამოდენიმე ინექციამ ერთსა და იგივე ადგილას შეიძლება გამოიწვიოს ვენების სკლეროზი.
დოზირების სტანდარტული რეჟიმი 
თუ ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდს იყენებენ როგორც მონოთერაპიას, მოზრდილებისათვის რეკომენდირებული დოზა შეადგენს სხეულის ზედაპირის ფართობის 60-90 მგ/მ2. პრეპარატი შეიყვანება ინტრავენურად 3-5 წუთის განმავლობაში. 21 დღის შემდეგ განმეორებით შეყავთ ისეთივე დოზა. 
დოზის განსაზღვრის დროს აუცილებელია პაციენტის ჰემატო-მოდულარული მდგომარეობის განსაზღვრა. ტოქსიკურობის ნიშნების შემთხვევაში, კერძოდ ნეიტროპენიის/ნეიტროპენიური ციების ან თორმბოციტოპენიის დროს (რომელიც შეიძლება გაგრძელდეს 21 დღემდე), შეიძლება საჭიროს გახდეს დოზის კორექცია ან შემდეგი დოზის შეყვანის შეჩერება. 
გაძლიერებული დოზირების რეჟიმი
სარძევე ჯირკვლების კიბოს მონოთერაპიის დროს ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდს იყებენ მაღალი დოზით შემდეგი სქემით: პრეპარატის დოზა შეყავთ ინტრავენური ბოლუსით 3-5 წუთის განმავლობაში ან 30-წუთიანი შეყვანით. სარძევე ჯირკვლების კიბო 
სარძევე ჯირვლების ადრეული სტადიის კიბოს დამხმარე (ადიუვანტური) თერაპიის დროს ქალებში “დადებითი” ლიმფოკვანძებით რეკომენდირებულია ეპირუბიცინის ინტრავენური დოზები 100 მგ/მ2-დან (ერთჯერადი დოზა ერთხელ დღეში) 120 მგ/მ2-მდე (ორი განაწილებული დოზით 1 და მე-8 დღეებში) ყოველ 3-4- კვირაში ინტრავენურ ციკლოფოსფამიდთან, 5-ფტორურაცილთან და ტამოქსიფენის პერორალურად გამოყენებასთან კომბინაციაში. პაციენტებისათვის, რომლებსაც ძვლის ტვინის ფუნქცია შესუსტებული აქვთ წინასწარ ჩატარებული ქიმიოთერაპიების, რენტგენოთერაპიების, ასაკობრივი ცვლილებების ან ძვლის ტვინის ნეოპლასტიკური ინფილტრაციის შედეგად, რეკომენდირებულია დოზის შემცირება (60-75 მგ/მ2 ჩვეულებრივი მკურნალობისათვის ან 105-120 მგ/მ2 მაღალი დოზისათვის) ან მომდევნო დოზის შეყვანის შეჩერება. ციკლის ბოლო დოზა შეიძლება განაწილდეს მომდევნო 2-3 დღეზე.
ჩვეულებრივ სხვადასხვა სიმსივნეების მონოთერაპიაში ან კომბინირებულ თერაპიაში იყენებენ ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდს შემდეგი დოზებით: 
კუჭის კიბო: მონოთერაპია - 60-90 მგ/მ2*; კომბინირებული თერაპია – 50 მგ/მ2*.
შარდის ბუშტის კიბო: მონოთერაპია - 50 მგ/50 მლ ან 80 მგ/50 მლ კარცინომა in situ. პროფილაქტიკა: 50 მგ/50 მლ ყოველკვირეულად 4 კვირის განმავლობაში, შემდეგ ყოველთვიურად 11 თვის განმავლობაში. 
*ჩვეულებრივ დოზები შეჰყავთ 1 დღეს ან 1, მე-2 და მე-3 დღეებში 21-დღიანი ინტერვალით.
კომბინირებული თერაპია 
თუ ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდი გამოიყენება სიმსივნის სხვა საწინააღმდეგო პრეპარატებთან კომბინაციაში, შესაბამისად შეიძლება დოზის შემცირება. ზემოთ ნაჩვენებია ფართოდ გამოყენებადი დოზები. 
ხანდაზმული პაციენტებისათვის რეკომენდირებულია დოზის შემცირება.
ღვიძლის უკმარისობა
ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორის გამოყოფა ხორციელდება, ძირითადად, ღვიძლით. ამიტომ, პაციენტებს ღვიძლის დარღვევებით ზოგადი ტოქსიკურობის პრევენციისათვის უნდა შეუმცირდეს დოზა: 
შრატის ბილირუბინი 1.4-3 მგ/100 მლ: სპარტატამინოტრანსფერაზა - ნორმის ზედა ზღვარის 2-4 მნიშვნელობები; დოზის შემცირება 50%-ით.
შრატის ბილირუბინი 3 მგ/100 მლ: სპარტატამინოტრანსფერაზა - ნორმის ზედა ზღვარის მნიშვნელობები 4; დოზის შემცირება 75%-ით -ით.
ღვიძლის უკმარისობა
გადაჭარბებული ღვიძლის უკმარისობა არ წარმოადგენს დოზის შემცირების საფუძველს, ვინაიდან თირკმელებით გამოიყოფა პრეპარატის შედარებით უმნიშვნელო რაოდენობა. მაგრამ, პაციენტებისათვის თირკმელების მძიმე ხარისხის უკმარისობით (შრატის კრეატინი 450 მკმოლი/ლ) რეკომენდირებულია დოზის შემცირება. 
შარდის ბუშტში შეყვანა 
ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდი შეჰყავთ შარდის ბუშტში შარდის ბუშტის ზედაპირული კიბოს, in situ კარცინომის სამკურნალოდ და რეციდივების პროფილაქტიკისათვის ტრანსურეტრალური რეზექციის შემდეგ. ეს პრეპარატი არ ინიშნება შარდის ბუშტში შესაყვანად ინვაზიური სიმსივნეების მკურნალობის დროს, რომლებიც აღწევენ შარდის ბუშტის კედელში. ამ სიტუაციაში უფრო მიღებულია ქირურგია ან სისტემური თერაპია. 
იყენებენ დოზირების სხვადასვხა სქემებს. ქვემოთ მოყვანილია გამოყენების ზოგადი სქემა. შარდის ბუშტის ზედაპირული კარცინომა: შარდის ბუშტის ყოველკვირეული გამორეცხვა 50 მგ/50 მლ (განზავება ფიზიოლოგიური ხსნარით ან სტერილური წყლით) 8 კვირის განმავლობაში. ადგილობრივი ტოქსიკურობის გამოვლინების შემთხვევაში (ქიმიური ცისტიტი) - დოზის შემცირება 30 მგ-მდე/50 მლ.
კარცინომა in situ: 80 მგ-მდე/50 მლ (პაციენტის ამტანობის მიხედვით). 
რეციდივების პროფილაქტიკა ტრანსურეტრალური რეზექციის შემდეგ: კვირაში ერთხელ 4 კვირა 50 მგ/50 მლ, შემდეგ თვეში ერთხელ 11 თვე იმავე დოზით.
განზავება შარდის ბუშტში შესაყვანად
ეპირუბიცინიის საჭირო დოზა 30 მგ: ეპირუბიცინიის ინექციის მოცულობა 2 მგ/მლ - 15 მლ; 0.9%-ანი სტერილური ფიზიოლოგიური ხსნარის ან განზავებისათვის სტერილური წყლის მოცულობა - 35 მლ; ხსნარის საერთო მოცულობა შარდის ბუშტში შესაყვანად - 50 მლ. 
ეპირუბიცინიის საჭირო დოზა 50 მგ: ეპირუბიცინიის ინექციის მოცულობა 2 მგ/მლ - 25 მლ; 0.9%-ანი სტერილური ფიზიოლოგიური ხსნარის ან განზავებისათვის სტერილური წყლის მოცულობა - 25 მლ; ხსნარის საერთო მოცულობა შარდის ბუშტში შესაყვანად - 50 მლ. 
ეპირუბიცინიის საჭირო დოზა 80 მგ: ეპირუბიცინიის ინექციის მოცულობა 2 მგ/მლ - 40 მლ; 0.9%-ანი სტერილური ფიზიოლოგიური ხსნარის ან განზავებისათვის სტერილური წყლის მოცულობა - 10 მლ; ხსნარის საერთო მოცულობა შარდის ბუშტში შესაყვანად - 50 მლ. 
ხსნარი უნდა დარჩეს შარდის ბუტში 1-2 საათი. შარდით გადაჭარბებული განზავების თავიდან ასაცილებლად, პაციენტმა არ უნდა მიიღოს სითხე პროცედურამდე 12 საათით ადრე. 
პრეპარატის შეყვანის დროს პაციენტს პერიოდულად აწვენენ მეორე გვერდზე და აძლევენ ინსტრუქციას სხეულის მდგომარეობის შეცვლის შესახებ მომდევნო 1-2 საათის განმავლობაში და შარდის ბუშტის დაცლის შესახებ ინსტილაციის შემდეგ. 
დამატებითი გაფრთხილებები, რომლებიც ეხება შეყვანის სხვა გზებს
შარდის ბუტში შეყვანა: ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდის შარდის ბუტში შეყვანამ შეიძლება გამოიწვიოს ქიმიური ცისტიტის სიმპტომები (როგორიცაა დიზურია, პოლიურია, ნიკტურია, შარდვის გაძნელება, ჰემატურია, დისკომფორტი შარდის ბუშტის მონაკვეთში, შარდის ბუშტის კედლის ნეკროზი) და შარდის ბუშტის სპაზმი. განსაკუთრებული ყურადღება უნდა მიექცეს კათეტერიზაციის პრობლემებს (მაგალითად, ურეტრის ოქსტრუქცია მასიური ინტრავეზიკალური სიმსივნეების დროს). 
ინტრაარტერიული შეყვანა: ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდის ინტრაარტერიულმა შეყვანამ (არტერიების ტრანსკათეტერული ემბოლიზაცია ლოკალური ან რეგიონალური პირველადი ჰეპატოცელულარული კარცინომის ან მეტასტაზების მიზნით ღვიძლში) შეიძლება გამოიწვიოს (გარდა ზოგადი ტოქსიკური გამოვლინებებისა, ხარისხობრივად მსგავსი ისეთისა, რომლებიც ჩნდება პრეპარატის ინტრავენური გამოყენების შემდეგ) ლოკალური ან რეგიონალური გამოვლინებები გასტროდუოდენალური წყლულების (სავარაუდოთ დაკავშირებულები პრეპარატის რეფლუქსთან კუჭის არტერიაში) და ნაღვლის სადინარების სტრიქტურის სახით მედიკამენტოზურად ინდუცირებული მასკლეროზირებელი ქოლანგიტის შედეგად. შეყვანის ამ გზამ შეიძლება გამოიწვიოს პერფუზიური ქსოვილების დიდი ნეკროზი. 
ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდი შეიცავს ნატრიუმის 3.5 მგ-ს საინექციო ან საინფუზიო ხსნარის მილილიტრზე. ეს ფაქტი უნდა იქნას გათვალისწინებული პაციენტის დიეტაზე ყოფნის შემთხვევაში ნატრიუმის შემცველობის კონტროლით.

გვერდითი მოვლენები
შემდეგი გვერდითი რეაქციები ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდით მკურნალობის დროს აღინიშნებოდა ასეთი სიხშირით: ძალიან ხშირად (≥1/10); ხშირად (≥1/100 < 1/10-მდე); არახშირად (≥ 1/1,000 ≤ 1/100-მდე); იშვიათად (≥ 1/10,000, ≤1/1,000), ძალიან იშვიათად (< 1/10,000), უცნობია (ვერ განისაზღვრება, არსებული მონაცემებიდან გამომდინარე). 
მოსალოდნელია, რომ 10%-ზე მეტ პაციენტებში, რომლებიც გადიან მკურნალობას, გაჩნდება გვერდითი ეფექტები. ყველაზე ხშირი გვერდითი მოვლენები არის მიელოსუპრესია, საჭმლის მომნელებელი ტრაქტის დარღვევები, ანორექსია, ალოპეცია, ინფექცია. 
ინფექციები და ინვაზიები: ხშირად – ინფექცია; უცნობია - სეფტიკური შოკი (შეიძლება გაჩნდეს მიელოსუპრესიის შედეგად), სეფსისი, ფილტვების ანთება. 
კეთილთვისებიანი, ავთვისებიანი და გაურკვეველი ახალწარმონაქმნები (კისტას და პოლიპების ჩათვლით): იშვიათად - მწვავე ლიმფოლეიკოზი, მწვავე მიელოგენური ლეიკოზი წინა ლეიკემიური ფაზით ან წინა ლეიკემიური ფაზის გარეშე, როდესაც პაციენტები იღებდნენ ეპირუბიცინის დნმ-ის დამაზიანებელ ანტინეოპლასტიურ საშუალებებთან კომბინაციაში. ლეიკოზის ამ სახეობებს გააჩნიათ მოკლე (1-3 წელი) ლატენტური პერიოდი.
დარღვევები სისხლმბადი და ლიმფური სისტემის მხრივ: ძალიან ხშირად - მიელოსუპრესია (ლეიკოპენია, გრანულოციტოპენია, ნეიტროპენია, ანემია, თრომბოციტოპენია და ფიბრილური ნეიტროპენია); არახშირად – თრომბოციტოპენია; უცნობია - ჰემორაგია და ქსოვილის ჰიპოქსია მიელოსუპრესიის შედეგად. 
დარღვევები იმუნური სისტემის მხრივ: იშვიათად – ანაფილაქსია (ანაფილაქტური/ანაფილაქტოიდური რეაქციები შოკით ან მის გარეშე, კანის გამონაყარის, ქავილის, ციების და შემცივნების ჩათვლით).
ნივთიერებათა ცვლის და კვების დარღვევები: ხშირად - ანორექსია, დეჰიდრატაცია; იშვიათად – იპერურიკემია. დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ: იშვიათად – თავბრუსხვევა; უცნობია - პერიფერიული ნევროპათია (მაღალი დოზების დროს), თავის ტკივილი.
მხედველობის დარღვევები: უცნობია - კონიუქტივიტი, კერატიტი.
დარღვევები გულის მხრივ: იშვიათად - გულის შეგუბებითი უკმარისობა (დისპნოე, შეშუპება, კარდიომეგალია, ასციტი, ფილტვების შეშუპება, პლევრალური გამონაჟონი და გულის რითმის დარღვევები), კარდიოტოქსიკურობა (მაგალითად, პათოლოგიური ცვლილებები ელექტროკარდიოგრამაზე, არითმია, კარდიოპათია), ვენტრიკულარული ტაქიკარდია, ბრადიკარდია, ატრიოვენტრიკალური და ჰისის კონის ფეხის ბლოკადა. 
სისხლძარღვოვანი დარღვევები: ხშირად - სისხლის მოდინება, ფლებოსკლეროზი; არახშირად - ფლებიტი, თრომბოფლებიტი; უცნობია - შოკი, თრომბოემბოლია, მათ შორის ფილტვების არტერიების ემბოლია (ცალკეულ შემთხვევებში - ლეტალური).
დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ: ხშირად - მუკოზიდი (შეიძლება გაჩნდეს მკურნალობის დაწყებიდან 5-10 დღის შემდეგ), ეზოფაგიტი, სტომატიტი, ღებინება, დიარეა, რომლემაც შეიძლება გამოიწვიონ გაუწყლოვანება, ღებინება (ღებინება და გულისრევა ხშირად ჩნდება 24 საათის განმავლობაში (თითქმის ყველა პაციენტში)).
კანის და კანქვეშა რეაქციები: ძალიან ხშირად - ალოპეცია (60-90% შემთხვევებში), მათ შორის წვერის ცუდი ზრდა მამაკაცებში. ალოპეცია არის დოზადამოკიდებული და უმეტეს შემთხვევაში უკუქცევადი; იშვიათად - ჭინჭრის ციება, ქავილი, ლოკალური ერითემული რეაქციები ვენის გასწვრივ, რომელიც გამოიყენებოდა ინექციისათვის; უცნობია - ლოკალური ტოქსიკურობა, გამონაყარი, ქავილი, ერითემა, სისხლის მიდინება, ცვლილებები კანზე და ფრჩხილებზე (ჰიპერპიგმენტაცია), სინათლისადმი მგრძნობელობა, მომატებული მგრძნობელობა დასხივებული კანისადმი (რეტროსპექტიული რეაქცია დასხივებაზე).
თირკმლის-შარდის დარღვევები: ძალიან ხშირად - შარდის შეღებვა წითელ ფერად პრეპარატის შეყვანიდან 1-2 დღეს; უცნობია - პროტეინურია პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ პრეპარატის მაღალ დოზებს.
დარღვევები რეპროდუქციული სისტემის და სარძევე ჯირკვლების მხრივ: იშვიათად - ამენორეა, აზოოსპერია; სისტემური დარღვევები და ადგილობრივი რეაქციები: ხშირად - ერითემა ინფუზიის ადგილას; იშვიათად - შეუძლოდ ყოფნა, ასთენია, ციება, შემცივნება, ჰიპერპირექსია. 
კვლევები: იშვიათად - ტრანსამინაზების დონის ცვლილება; უცნობია - მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციის უსიმპტომო შემცირება.
ტრავმები და პროცედურული გართულებები: ხშირად - ქიმიური ცისტიტი, ხანდახან ჰემორაგიული, აღინიშნებოდა შარდის ბუშტში შეყვანის შემდეგ. 
შარდის ბუშტში შეყვანა 
ვინაიდან აქტიური ნივთიერების მცირე რაოდენობა რეზორბირდება შარდის ბუშტში ინსტილაციის შემდეგ, მძიმე სისტემური რეაქციები სამკურნალო საშუალებებზე, ასევე ალერგიული რეაქციები შესაძლებელია ძალიან იშვიათად. ხშირად იყო შეტყობინებები ადგილობრივი რეაქციების შესახებ - წვის შეგრძნება და გახშირებული შარდვა (პოლაკიურია). იყო შეტყობინებები ბაქტერიული ან ქიმიური ცისტიტის ცალკეული შემთხვევების შესახებ. ეს გვერდითი რეაქციები შექცევადია.

უკუჩვენება
ჰიპერმგრძნობელობა მოქმედი ნივთიერების ან პრეპარატის სხვა კომპონენტების მიმართ, სხვა ანტრაციკლინებისა და ანტრაცენდიონებისადმი. 
ინტრავენური გამოყენებისას: მაპერსისტირებელი მიელოსუპრესია, ღვიძლის მძიმე დაზიანება, მძიმე მიოკარდიული უკმარისობა (მათ შორის მე-4 სტადიის გულის კუნთის უკმარისობა, მიოკარდის მწვავე ინფარქტი და ახლახან გადატანილი მიოკარდის ინფარქტი, რომელმაც გამოიწვია მე-3 ან მე-4 ხარისხის გულის კუნთის უკმარისობა, გულის მწვავე ანთებითი დაავადებები), მძიმე არითმია, ადრე ჩატარებული მკურნალობა ეპირუბიცინი-ჰიდროქლორიდი 2 მგ/მლ-ს მაქსიმალური კუმულაციური დოზებით და/ან სხვა ანტრაციკლინებით ან ანტრაცენდიონებით, მწვავე სისტემური ინფექციები, არასტაბილური სტენოკარდია, მიოკარდიოპათია.
შარდის ბუშტში შეყვანით გამოყენებისას: შარდგამომყოფი გზების ინფექცია, შარდის ბუშტის ანთება, ინვაზიური სიმსივნე, რომელიც ვრცელდება შარდის ბუშტის კედლებზე, გაძნელებული კათეტერიზავია, ნარჩენი შარდის დიდი მოცულობა, შეჭმუხნილი შარდის ბუშტი.

ორსულობა და ლაქტაცია
ორსულობა: ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდი არის პოტენციურად ტერატოგენური და ორსულებისათვის შეყვანისას შეიძლება გამოიწვიოს მუცლის მოშლა, ემბრიოტოქსიკურობა და ნაყოფის სიკვდილი. ორსულობის პერიოდში, განსაკუთრებით პირველ ტრიმესტრში, ციტოსტატური პრეპარატების გამოყენება შეიძლება მხოლოდ იმ პირობით, როდესაც პოტენციური სარგებელი დედისათვის აღემატება გვერდითი მოქმედების რისკს რეპროდუქციულ ფუნქციაზე. რეპროდუქციული ასაკის ქალები დაწვრილებით უნდა იქნან ინფორმირებულნი ნაყოფისათვის პოტენციური საშიშროების შესახებ ორსულობის შემთხვევაში ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდით თერაპიის დროს და ეფექტური კონტრაცეპციის აუცილებლობის შესახებ. 
ლაქტაცია: ჯერჯერობით უცნობია, აღწევს თუ არა ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდი 2 მგ/მლ დედის რძეში. ბავშვისათვის შესაძლო საშიშროების გამო, ძუძუთი კვება პრეპარატით მკურნალობის პერიოდში უნდა შეწყდეს.

განსაკუთრებული მითითებები
ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდი უნდა იქნას გამოყენებული მხოლოდ კვალიფიცირებული ექიმის კონტროლის ქვეშ, რომელსაც გააჩნია ციტოტოქსიკური თერაპიის ჩატარების გამოცდილება. პრეპარატი არ უნდა იქნას გამოყენებული კანქვეშ ან ინტრამუსკულარულად.
მკურნალობის დასაწყისში უნდა ჩატარდეს საწყისი ლაბორატორიული პარამეტრების და გულის ფუნქციის საგულდაგულო მონიტორინგი.
თუ ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდს იყენებენ მუდმივი ინფუზიის სახით, რეკომენდირებულია ასეთი პროცედურის ჩატარება ცენტრალური ვენური კათეთერის დახმარებით.
პაციენტებმა უნდა აღადგინონ ჯანმრთელობა ისეთი მდგომარეობების შემდეგ, რომლებიც დაკავშირებულნი არიან მწვავე ტოქსიკურობასთან (როგორიცაა სტომატიტი, მუკოზიტი, ნეიტროპენია, თრომბოციტოპენია და გენერალიზებული ინფექციები) წინასწარი ციტოტოქსიკური თერაპიის შედეგად, პრეპარატით მკურნალობის დაწყებამდე.
ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდის მაღალი დოზებით მკურნალობა (მაგალითად, ≥ 90 მგ/მ2 ყოველ 3-4- კვირას) იწვევს გვერდით გამოვლინებებს, საერთო ჯამში, მსგავსი ისეთი გამოვლინებებისა, რომლებიც ჩნდება სტანდარტული დოზების გამოყენებისას (< 90 მგ/მ2), როდესაც ნეიტროპენიის და სტომატიტის/მუკოზიტის სიმძიმე შეიძლება იყოს უფრო მეტი. კლინიკური გართულებების შესაძლებლობებთან დაკავშირებით ღრმა მიელოსუპრესიის შედეგად ეპირუბიცინის მაღალი დოზებით მკურნალობა მოითხოვს განსაკუთრებულ ყურადღებას. 
გულის ფუნქცია. კარდიოტოქსიკურობა წარმოადგენს რისკს ანტრაციკლინებით მკურნალობის დროს და შეიძლება გამოვლინდეს ადრეული (მწვავე) ან გვიანი (გადავადებული) გამოვლინებების სახით. ასეთ გამოვლინებებს მიეკუთვნება QRS კომპლექსის ვოლტაჟის მუდმივი შემცირება, პროლონგაცია სისტოლის პერიოდის ნორმის ფარგლებს გარეთ (РЕР (დაძაბვის პერიოდი)/ LVEF (მარცხენა პარკუჭის განდევნის დრო)) და მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციის შემცირება. აუცილებლობა ჩნდება გულის უკმარისობის ადრეულ კლინიკურ დიაგნოზში, რომელიც ინდუცირებულია ციტოსტატიკებით, წარმატებული მკურნალობისათვის დიგიტალისით, დიურეტინებით, პერიფერიული ვაზოდილატატორებით უმარილო დიეტის და დამაკმაყოფილებელი წოლითი რეჟიმის შემთხვევაში. შესაბამისად, გულის ფუნქციის მონიტორინგი პაციენტებში, რომლებიც იღებენ მკურნალობას ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდით, ძალიან მნიშვნელოვანია. ამის გარდა რეკომენდირებულია გულის ფუნქციის შეფასების ჩატარება არაინვაზიური მეთოდების დახმარებით. 
ადრეული (მწვავე) გამოვლინებები. ეპირუბიცინის კარდიოტოქსიკური ადრეული გამოვლინებები ვლინდება, ძირითადად, სინუსური ტაქიკარდიით და/ან ცვლილებებით ელექტოკარდიოგრამაზე, როგორიცაა ST-T ტალღების არასპეციფიურო ცვლილებები. ასევე შეიძლება გაჩნდეს ტაქიარითმია, მათ შორის პარკუჭების ნაადრევი შეკუმშვით, ვენტრიკულარული ტაქიკარდია და ბრადიკარდია, ასევე ანტრიოვენტრიკულარული ბლოკადა და ჰისის კონის ფეხის ბლოკადა. ჩვეულებრივ ამ გამოვლინებებს არ ახლავს გადავადებული კარდიოტოქსიკურობის გაჩენა, იშვიათად გააჩნიათ კლინიკური მნიშვნელობა და არ მოითხოვენ ეპირუბიცინით მკურნალობის შეწყვეტას. 
გვიანი (გადავადებული) გამოვლინებები. გვიანი კარდიოტოქსიკურობა ჩვეულებრივ ჩნდება ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდის გამოყენების გვიან პერიოდში ან მკურნალობის დასრულებიდან 2-3 თვის შემდეგ. მაგრამ ასევე იყო შეტყობინებები გვიანი გამოვლინებების განვითარების შესახებ (პერიოდში რამოდენიმე თვიდან ერთ წლამდე მკურნალობის დასრულების შემდეგ). გვიანი კარდიომიოპათია ვლინდება მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციის შემცირებით და/ან გულის შეგუბებითი უკმარისობის სიმპტომებით, როგორიცაა დისპნოე, ფილტვენის შეშუპება, ორთოსტატული შეშუპება, კარდიომეგალია და ჰეპატომეგალია, ოლიგურია, ასციტი, პლევრალური გამონაჟონი და გულის რითმის დარღვევები. სიცოხლისათვის ყველაზე მძიმე და სახიფათო ანტრაციკლინინდუცირებული კარდიომიოპათიის ფორმა არის გულის შეგუბებითი დარღვევა, რომელიც წარმოადგენს პრეპარატის ტოქსიკურობის დოზა-შემზღუდველ კუმულაციურ გამოვლინებას. 
გულის შეგუბებითი დარღვევების განვითარების რისკი იზრდება ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდის ზოგადი კუმულაციური დოზის გაზრდით 900 მგ/მ2 დონის გადამეტების დროს ან ნაკლები კუმულაციური დოზით პაციენტებში, რომლებსაც უტარდებათ შუასაყარის დასხივება. ამ კუმულაციური დოზის გადამეტება შეიძლება მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში. 
გულის ფუნქცია უნდა შეფასდეს ეპირუბიცინის მიღებამდე და გაკონტროლდეს ელექტროკარდიოგრამის, ექოკარდიოგრამის ამ განდევნის ფრაქციების ბირთვული გაზომვების დახმარებით (რადიოიზოტოპური ანგიოგრაფიის დახმარებით) მკურნალობის კურსის განმავლობაში, გულის მძიმე განუკურნებელი დაზიანებების რისკის შემცირების მიზნით. რისკი შეიძლება შემცირდეს მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციის რეგულარული მონიტორინგის დროს მკურნალობის კურსის განმავლობაში, პრეპარატის გამოყენების შეწყვეტით გულის ფუნქციის გაუარესების პირველი ნიშნების გამოვლინებისას. გულის ფუნქციის რეგულარული შეფასებისათვის (მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციის სიდიდე) აუცილებელია რაოდენობრივი შეფასების ისეთი მეთოდების გამოყენება, როგორიცაა მრავალარხიანი რადიოიზოტოპური ანგიოგრაფია (MUGA) ან ექოკარდიოგრაფია. მკურნალობის დაწყებამდე ავადმყოფებში, განსაკუთრებით პაციენტებში, რომლებსაც გააჩნიათ კარდიოტოქსიკურობის განვითარების რისკის ფაქტორები, უნდა შეფასდეს გულის ფუნქცია ელექტროკარდიოგრამით და MUGA-თი ან ექოკარდიოგრაფიით. მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციის რეგულარული განსაზღვრა MUGA--თი ან ექოკარდიოგრაფიით განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ანტრაციკლინების მაღალი კუმულაციური დოზების გამოყენებისას. მეთოდიკა, რომელიც შერჩეული იქნა შესაფასებლად, უნდა იქნას გამოყენებული შემდგომი დაკვირვებებისათვისაც. 
კარდიომიოპათიის განვითარების რისკის გათვალისწინებით, ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდის დოზის 900 მგ/მლ2 დოზის გადამეტება შესაძლებელია მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში. პრეპარატის კუმულაციური მაქსიმალური დოზის დადგენისას ყურადღება უნდა მიექცეს პოტენციურად კარდიოტოქსიკური სამკურნალო საშუალებებით თანმხლებ თერაპიას. კუმულაციური დოზის გადამეტება შესაძლებელია მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში ეპურიბიცინის როგორც ჩვეულებრივი, ასევე მაღალი დოზების დროს. ზემოთ ხსენებული დოზის გაზრდის შემთხვევაში მნიშვნელოვნად იზრდება გულის შეგუბებითი დარღვევების რისკი. 
კარდიოტოქსიკურობის განვითარების რისკის ფაქტორები შეიცავენ გულ-სისხლძარღვთა დაავადებებს აქტიურ ფაზაში ან რემისიის პერიოდში, შუასაყარის, პერიკარდიული ზონის ჩატარებულ ან თანხმლებ სხივურ თერაპიას, სხვა ანტრაციკლინებით ან ანტრაცენდიონებით ადრე ჩატარებულ თერაპიას, პრეპარატების ერთდროულ გამოყენებას, რომლებსაც გააჩნიათ გულის შეკუმშვითი ფუნქციის დათრგუნვის უნარი (მაგალითად, ტრასტეზუმაბი). 
გულის ფუნქციის მონიტორინგი უნდა ჩატარდეს განსაკუთრებით საგულდაგულოდ პაციენტებში, რომლებიც იღებენ მაღალ კუმულაციურ დოზებს და გააჩნიათ რისკის ზემოთხსენებული ფაქტორები. ხანდაზმული ასაკის პაციენტებს, ბავშვებს და პაციენტებს გულის დაავადებით ანამნეზში ასევე გააჩნიათ კარდიოტოქსიკურობის მაღალი რისკი. მაგრამ ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდს ასევე შეუძლია კარდიოტოქსიკური ზეგავლენის მოხდენა დაბალი კუმულაციური დოზების გამოყენებისას პაციენტებში რისკის ფაქტორების არსებობით ან მათ გარეშე. არსებობს იმის ალბათობა, რომ ეპირუბუცინის და სხვა ანტრაციკლინების ან ანტრაცენდიონების ტოქსიკური ზეგავლენა შეიძლება გაიზარდოს. 
ჰემატოლოგიური ტოქსიკურობა. როგორც სხვა ციტოტოქსიკური პრეპარატები, ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიც შეიძლება გახდეს მიელოსუპრესიის მიზეზი. ჰემატოლოგიურო პროფილი, ლეიკოციტარული ფორმულის ჩათვლით, უნდა შეფასდეს პრეპარატით თერაპიის წინ და ყოველი ციკლის განმავლობაში. დოზადამოკიდებული შებრუნებითი ლეიკოპენია და/ან გრანულოციტოპენია (ნეიტროპენია) წარმოადგენენ ეპირუბიცინ-ჰიდროქლორიდის ჰემატოლოგიური ტოქსიკური ზეგავლენის ძირითად გამოვლინებებს და ყველაზე ხშირად პრეპარატის დოზა-შემზღუდველ მწვავე ტოქსიკურობას. ლეიკოპენია და ნეიტროპენია არის განსაკუთრებით მძიმე მაღალი დოზებით მკურნალობის სქემების გამოყენების შემთხვევაში და აღწევს უმაღლეს გამოხატულებას